nogmaals een ZKV (niet meer dan een stukje deze keer)
De nieuwe tijd is als een
geluidloze trein het station binnengereden. Ik ga nergens naartoe, ik ontvang
niemand. Maar om te eten en te drinken rijd ik naar Zutphen, twaalf kilometer.
Op de grote parkeerplaats van Albert Heijn wacht ik op m’n jongste zoon. Hij
doet de achterklep open en pakt twee tassen en het boodschappenlijstje. Ik
blijf achter het stuur zitten en lees Vroege
sneeuw. Na twintig minuten is mijn zoon terug en zet de
boodschappen achterin. Ik open het raam, hij blijft op twee meter afstand
gehurkt zitten, we praten zolang we willen. Misschien houden we dit drie of zes
jaar vol, misschien is dit de tijd van het coronavirus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten